Concertreis Italië 2023

Een week vol ‘Grande Bellezza’

Als organisator denk je te weten wat er komen gaat, maar dat onze ‘Trentino -trip’ zo geweldig zou worden had ik niet durven dromen.

Hoe zijn we daar gekomen?
Na het musiceren in 2014 rondom mijn bruiloft met Sara in de Provence rijpte het idee om dat vaker te gaan doen. Dat werd gelijk opgepakt en zo gaven we in 2016 twee concerten in Normandië. In 2018 speelden we in Kent en toen kwam Corona. Dus gingen we niet naar Trier. Dat moest maar eens rechtgezet worden. In mijn hoofd broeide een concertreis naar Italië. Tijdens mijn jonge jaren ging ik eerst met mijn ouders en later met vrienden vaak naar Italië en dan met name naar Pergine. Vanuit die tijd (45 jaar na dato) kende ik nog vaag wat Italianen die mij misschien wel verder zouden willen helpen. Om dat te peilen ben ik afgelopen zomer met Sara, gewapend met folders, usb sticks enz. naar Pergine afgereisd. We werden daar met open armen ontvangen, de familie van Esch was daar nog steeds een begrip. Helemaal toen ze hoorden van L’ Aventure Musicale onder mijn leiding.
Plannen voor concerten werden snel gesmeed, ook hebben we toen eventuele excursies op de rit gezet. Al met al een goede basis om vol enthousiasme naar Nederland terug te keren en het binnen het bestuur te overleggen. En dat moet gezegd worden, ons bestuur is een groep van doeners. Zonder dit actieve bestuur was deze concertreis nooit zo succesvol geworden. Voor de zekerheid ben ik met Sara tijdens de carnaval vakantie nog maar eens even in Pergine langs geweest. Of ze nog aan ons gedacht hadden? Nou en of, het komt allemaal in orde. De organisator van hun kant was Franco “parlo solo italiano, capito?”. Hij is de voorzitter van de Banda Sociale de Pergine, die het concert in Pergine mogelijk heeft gemaakt. Via zijn contacten in Trento werd er ook een concert in het Teatro Sociale mogelijk gemaakt. Fantastisch, maar ik wilde nog een derde concert locatie. De directie van het VVV Valsugana stelde mij Levico als locatie voor. We hebben daar enkele mogelijkheden bezocht, maar vonden daar niet Franco geen contacten en telefonisch leverde het niks op. We zijn toen zelf naar Riva gereisd. Daar was nagenoeg alles gesloten, het was er koud en je waaide er uit je broek. Toch heb ik iemand te pakken gekregen, wederom solo italiano sprekend, die verantwoordelijk was voor de concerten in ‘Rocca di Riva’. Zij gaf mij later in april uitsluitsel dat we daar konden spelen. Wow! Drie concerten op bijzondere locaties! Ik kreeg er steeds meer zin in. Dan een programma maken. Wie gaat ermee en wie niet, wat is muzikaal haalbaar in vijf repetities en wat vraagt het publiek?

Hoe heb ik het beleefd?
Na een vlotte reis van nog geen 10 uur, kwamen wij op vrijdagochtend om 10 voor 6 aan bij La Rotonda en die waren al open. Italianen drinken voor hun werkdag een kop koffie in het café. “Ciao Peter-Paul, wij hebben nu geen kamer beschikbaar, maar zo gauw er iemand vertrekt, wordt die klaar gemaakt zodat jullie kunnen slapen”. Dit zegt al iets over de gastvrijheid die we overal in Trentino hebben mogen ontvangen.

Op zaterdag 15 juli had ik al een bijeenkomst met Franco over de organisatie en met name over de logistiek. De Banda had ons hun pauken, grote trom en conga’s beloofd, maar die moesten nog wel vervoerd worden. Vooral naar Riva was voor Annemarie en mij een vraagteken. Geen probleem! Hier is Marcello de chauffeur van de bus. Dat bleek een oude bekende van mij te zijn. Die heeft mij de rest van de dag door Pergine gesleurd, van het theater (even wat ophalen) naar een optocht van de Banda met toneelvoorstelling en toen naar het park van de ‘Drie kastanjes’ waar er een repetitie was van het conservatoriumorkest van Trento voor een concert op zondag door Stewart Copeland van The Police. Daar werd ik al gauw als dirigent van het conservatoriumorkest van Tilburg afgeschilderd. Zo snel gaat dat in Italiaans enthousiasme. Hij gaf mij gelijk ook zes vouchers voor het concert, waar we met een delegatie van het bestuur met aanhang heen zijn geweest. Zo waren de dagen voorafgaand al een hele belevenis.

Maar dan komt de maandag 17 juli. Om 13.00 uur verzamelen in ‘La Rocca’. File op weg naar Riva. Gelukkig was ik toch nog om 13.00 uur daar. Bij aankomst weet niemand van onze komst. Wederom in ‘solo italiano’ ga ik naar het gemeentehuis waar mijn contactpersoon op de 1e verdieping zetelt. Maar rond deze tijd is er natuurlijk niemand, lunchpauze. “Kom straks maar terug.” Later blijkt ze in haar stapel dossiers ons concert terug te vinden en er staat in vette letters 18.00 uur genoteerd. We hebben toen bij toerbeurt op onze spullen gelet en tussentijds de akoestiek getest. Dit lijkt het Concertgebouw wel! Je kon hoog boven Riva (met de kabelbaan) het thema uit de Godfather op trompet nog horen spelen! Om 18.00 uur gingen de deuren van het gebouw dicht en kwam er iemand anders om ze weer open te maken. Er werden stoelen tevoorschijn gehaald en licht werd geïnstalleerd. Klaar! De eerste dagen was het behoorlijk heet in Italië en dat hebben we in combinatie met de belichting geweten. Mijn pak was na afloop drijfnat! We waren erop gebrand een mooi concert neer te zetten, er werd op het scherpst van de snede gemusiceerd. Het publiek was laaiend enthousiast. Hoe vaak moest ik buigen?

Dinsdag 18 juli rustdag met een wandelexcursie door historisch Pergine. Ik denk dat er drie verschillende versies van deze excursie zijn geweest. Versie 1: Pergine + te heet voor kasteeltocht. 2: Pergine + kasteelrun vanwege naderende onweersbui 3: Pergine + kroegentocht. ’s Avonds met bijna heel de bubs uit eten bij La Rotonda, waar kok Marco mij in februari een menuvoorstel had laten proeven en waarop ik al borden aflikkend ons toen gelijk voor heb ingetekend. Een hele gezellige avond!

Woensdag 19 juli is ons optreden in het Teatro Sociale van Trento. Er werd mij in februari verteld hoe het in zijn werk zou gaan. Het theater is zo’n typische Italiaanse operazaal vol met balkonnetjes en loges die je kent uit bv The Godfather III. Daar worden de wintervoorstellingen gegeven. In de zomer draaien ze het podium om en gaat de achterkant van het gebouw open waar een besloten plein ligt. Ja, dat zal wel dacht ik toen. Nu bij aankomst zag het er als een plaatje uit! Er liepen allerlei technici rond en we kregen echte artiesten kleedkamers met spiegels en lampjes toebedeeld. Het was allemaal professioneel geregeld. We speelden weer met volle overgave en het publiek was weer laaiend enthousiast over ons spetterend optreden. Na het concert werd ons nog een hapje en drankje aangeboden. Wat? Een luxe buffet met heerlijke mousserende wijn. Een echte VIP behandeling.

Donderdag 20 juli rustdag, met een wijnexcursie naar de Cantina van La-Vis. Ik was er eerder geweest om afspraken te maken en had er goede moed in dat het leuk zou worden. Maar deze excursie was echt super interessant en na het smeren van de kelen met heerlijke wijnen gingen we met het zingen van Italiaanse en Brabantse klassiekers de deur uit om weer op tijd in Calceranica aan het meer van Caldonazzo te zijn om samen pizza te eten. Eerst onszelf voorstellen, ze wisten van niks. Ik had toch echt een paar weken eerder gebeld. Later bleken we in een ander boek te staan. Geen probleem! Eerst in de lounge plaatsnemen, ondertussen maken zij een zaal klaar voor de hongerige L’ Aventurers. Ik herinner me een lekkere pizza en de chaotische gang van zaken onder begeleiding van het ontzettende kabaal van pizza eters, bier drinkers en karaoke zangers.

Vrijdag 21 juli, de allerspannendste dag. Voor mij persoonlijk het spelen voor ‘thuis’ publiek en voor iedereen, wat doet het weer. We hebben gepland om voor het stadhuis op de Piazza Municpio te spelen. Een droom van een plein, maar het moet wel droog zijn. Alle weer- apps geven iets anders aan. Dan komen de vragen, wat als enz. Geen paniek! We hebben het plaatselijke theater als uitwijkmogelijkheid. Om half zes hebben Franco en ik het besluit genomen. We wagen de gok! We gaan buiten opbouwen. Ik ga mee met de organisatie om stoelen, lampen, microfoon en slagwerk op te halen. Nu maar hopen dat het droog blijft. De weergoden waren ons gunstig gestemd. Wat een superconcert hebben we daar gegeven voor het volle enthousiaste plein. Dit geeft mij ontzettend veel voldoening. De speelvreugde van onze muzikanten en het zich suf klappende publiek. In een woord grandioos! Klaar. Nee, jullie krijgen nog een hapje en een drankje aangeboden door de organisatie. Lange tafels met allerlei soorten ham, worst en kaas en drank in overvloed. Dat werd nog lang nagenieten met de nodige drankliederen!

Zaterdag 22 juli word ik wakker met een moe maar gelukzalig gevoel, dat we een uitzonderlijke geslaagde concertreis hebben volbracht. Dat geeft even een leeg gevoel, maar later een heel rijk gevoel. Het is iets dat we samen in vriendschap hebben beleefd en dat is allemaal te danken aan het samen maken van muziek. Ik prijs me gelukkig dat ik hier leiding aan mocht geven. Iedereen bedankt.

Peter-Paul